[RPG] See you soon then.

'Aiden' Tyler West.
Zijn sleutelbos griste hij vlug van de houten tafel af, wat voor een rinkelend geluid zorgde, veroorzaakt door de sleutels die tegen elkaar tinkelden. Het volgende moment pakte hij ook zijn iPhone van de tafel af, beantwoordde redelijk haastig en snel de enkele berichten om het apparaat vervolgens in zijn broekzak te laten glijden. Zijn zwemshort had hij al aan, dus het enige wat hij nog hoefde mee te nemen was een handdoek en zijn surfplank, gezien hij vond dat het nu wel weer mogelijk moest zijn wat te golfsurfen. Dat had een hele tijd niet gekund met zijn schouder, wat ook de rede was waarom hij überhaupt thuis was, hij had eigenlijk in de middle of nowhere moeten zitten met zijn geweer paraat, scherp oplettend op enig teken van gevaar. Hij sloeg de handdoek over zijn schouder, om vervolgens de surfplank onder zijn arm te pakken. Het ding woog redelijk wat, maar dat was verder geen probleem voor hem, gezien zijn kracht. Hij zou met zijn auto naar het strand rijden, lopen was ook mogelijk maar hij kon niet zeggen dat hij daarvan hield, en ook al was het niet echt ver, hij koos liever de makkelijke manier, zoals meestal. Strand, het woord deed hem glimlachen, aangezien hij dat woord sinds kort associeerde met de persoon Viviënne. Dat hij enigszins blij was dat ze een tijd geleden op hem was afgestapt kon je wel stellen. Okay, hij moest toegeven dat hij het wel enigszins vreemd gevonden had toen er een totaal vreemd meisje op hem af liep om vervolgens met haar vingers over zijn kaaklijn te strijken, maar later bleek ze een erg leuk meisje, dat zeker. Hij wist dat ze praktisch gezien ongeveer in het huis op het strand woonde, ook al was dat niet haar echte huis, ze was er gewoon vrijwel altijd. Al lag het huis op een privé gedeelte, toch was de kans groot dat hij haar tegen zou komen. Enige punt was dat hij niet wilde overkomen als een of andere geobsedeerde stalker, maar hij verwachtte dat dat mee zou vallen. Aiden sloot de deur van het huisje achter zich, om die daarna op slot te draaien en met de sleutelbos in zijn hand richting zijn pick-up liep, en dan zijn surfplank in de laadbak van de pick-up te leggen. Hij nam plaats op de bestuurdersstoel en reed vervolgens met normale snelheid, hij was niet zo van de overtredingen, in tegenstelling tot vroeger, naar het strand. Eenmaal daar liep hij met de surfplank onder zijn arm het hete zand in, zijn shirt had hij inmiddels uit gedaan en in de auto laten liggen, onzin om dat ding mee te nemen. Onbewust gleed zijn blik over het zanderige landschap, om de omgeving te scannen en om te zien of Viviënne zich ergens in de buurt bevond. Het was echter redelijk druk, en hij kon haar niet zo een twee drie ontdekken, helaas. Hij kon niet helpen dat hij een enigszins teleurgesteld gevoel voelde, hoewel hij dat snel verbande, zo was hij helemaal niet. En bovendien was ze er wellicht wel, maar kon hij haar gewoon niet ontdekken in de mensenmassa, maar misschien zou zij hem wel zien. Die kans was best redelijk aanwezig, omdat hij toch redelijk opviel tussen de er vooral standaard uitziende mensen.

Viviënne Mandy Kalisha.
Ze opende haar ogen en haalde diep adem. Boven haar hing een poster van een of andere vage boyband. Ze grijnsde even. Het was de kamer van het jongere zusje van haar vriendin. “Goedemorgen schatjes.” Zei ze geamuseerd. “Goedemorgen.” Hoorde ze toen naast zich. Ze gilde een keer en keek met een ruk op. Een stel mosgroene ogen keken haar twinkelend aan. “Josh, rot op.” Grinnikte ze en stond op. Ze had haar lijf gehuld in een enorme sweater van een van de exen van Teesha. Het zat lekker en zolang ze geen eigen vriendje had waarbij ze truien kon gaan stelen, deed ze het maar met deze. Ze liep richting de badkamer en draaide hem op slot. Josh was bij haar vorige douchesessie naar binnengekomen en ze wilde hem niet weer het plezier gunnen om haar net niet helemaal naakt te zien. Dat ging hem niks aan. Ze ging douchen en trok daarna haar donkerblauwe bikini weer aan. Haar blonde haar bond ze in een knot en ze trok een luchtig jurkje aan. Ze twijfelde even of ze make up op moest doen, maar dat liet ze uiteindelijk toch maar achterwege. Met een tevreden lachje verliet ze de dampende ruimte en maakte vaart om nog net bij het ontbijt te kunnen aanschuiven. “Tee? Ik ga vandaag naar het strand, ik moet even uit de buurt van hem-” Ze wees naar de jongeman die schuin tegenover haar zat en haar met een enorme grijns aankeek. “- blijven. Ik krijg nog een zenuwinzinking van hem” “Die knappe militair van je opzoeken zeker?” “Tee, ik ben serieus. Je moet Josh vastbinden voordat ik het nog doet.” “Kinky hoor Kalisha.” Ze rolde met haar ogen en at haar kleine ontbijtje op. Daarna liep ze opnieuw naar boven. Ze woonde hier praktisch, gelukkig vond Teesha het niet erg dat meer dan de helft van haar vriendengroep zich had gevestigd in haar enorme landhuis op het strand. Razendsnel pakte ze een strandtas in, waarna ze haar teennagels in een vuurrode kleur lakte en ze haar voeten in een paar sandaaltjes stopte. Ze wierp een blik op zichzelf in de spiegel waarna ze haar kamer verliet en even later ook het enorme huis. Het stukje privéstrand was leeg. Natuurlijk, iedereen was nog aan het slapen of aan het ontbijten. Ze glimlachte even bij de gedachte om hier te blijven, maar even later trok haar mond weer tot een rechte streep toen ze aan Josh dacht. Uiteindelijk besloot ze toch maar richting het openbare gedeelte te gaan. Misschien zag ze Aiden inderdaad, het zou best kunnen. Zoveel andere dingen waren er niet te doen in het dorp en hij was verplicht thuis te blijven. Ze begon aan de tocht richting het gedeelte waar het langzamerhand een stuk drukker werd. Haar lichte ogen gleden over de mensen die er al waren en ze grijnsde breed toen ze het brede gestalte van Mister. West himself ontdekte. Gelukkig voor haar scheen hij haar niet te zien en kon ze ongemerkt op hem aflopen om vervolgens haar jurkje uit te trekken en haar tas te laten vallen en op zijn rug te springen. “Hey leukerd. Het lijkt mij een goed idee als wij het water in rennen.” Zei ze grijnzend in zijn oor. Ze kende hem niet zo heel lang, maar ze voelde zich enorm op haar gemak bij deze krachtpatser.

'Aiden' Tyler West.
Hij kon er eigenlijk niets aan doen dat hij schrok wanneer er plotseling en uit het niets iemand op zijn rug sprong. Het was nooit zo'n goed idee hem te laten schrikken, want het was min of meer een gewoonte van hem om meteen actie te ondernemen op zo'n moment, en meestal was dat een actie met geweld. Dat was voortgekomen uit de tijden dat hij uitgezonden zat op een gevaarlijke plaats, waar je constant op scherp moest staan en binnen fracties van seconden moest handelen. Die gewoonte was nu enigszins vastgeroest, maar de mensen die hem langer kenden wisten het, dus het vormde vrijwel nooit een probleem. Hij beschikte over een razendsnel reactievermogen, een vaardigheid die toch echt vereist was wanneer je in het leger wilde werken. Je vergaf het jezelf immers nooit wanneer er iemand gewond raakte of misschien zelfs omkwam doordat jij niet snel genoeg gereageerd had. Razendsnel begonnen de radartjes in zijn hoofd te draaien, vanaf het moment dat ze op zijn rug gesprongen was. Hij kon precies voorkomen dat hij actie ondernam, want net voor dat moment had hij zich gerealiseerd dat er maar een iemand kon zijn in deze omgeving die dit deed, en dat was het meisje waar hij enkele minuten eerder nog naar op zoek was; Viviënne. Vervolgens merkte hij pas dat alle spieren die zich in zijn lijf bevonden strak gespannen stonden, en hij ontspande zich weer. Met een hand hield hij haar slanke licht door de zon gekleurde been vast, zoiets wat ieder persoon op aarde deed als hij of zij iemand op zijn rug had, waarschijnlijk om te voorkomen dat diegene viel, of iets dergelijks. ''Jezus, Viv, daar moet je mee uitkijken hoor.'' grinnikte hij als eerst nog even, voordat de woorden die ze in zijn oor had uitgesproken tot hem doordrongen. ''Wel ja, vooruit dan maar, prinses.'' grijnsde hij. Ook al was het niet mogelijk om haar te zien, aangezien ze op zijn rug zat, hij kon de grijns die op haar gezicht stond horen in de manier waarop ze de woorden had uitgesproken. Haar aanwezigheid op zijn rug kon hij wel merken, niet omdat ze zo zwaar was, dat zeker niet, maar meer omdat zijn schouder nog ietwat beurs was. Het deed geen pijn, zo erg was het nu ook weer niet, maar een fijn gevoel kon je het ook weer niet noemen. Even bukte hij om de surfplank die hij nog onder zijn andere arm had in het zand te leggen, waarna hij weer overeind kwam. Al die bewegingen waren enigszins rustig en gecontroleerd, aangezien het meisje nog steeds op zijn rug zat. ''Okay, let op.'' grinnikte hij even, dit spelletje vond hij ook wel leuk. Vervolgens begon hij richting de golvende blauwe zee te rennen. Niet op volle snelheid natuurlijk, maar gewoon; redelijk rustig. Meters verder waren ze dan ook daadwerkelijk bij het water en hij rende, nog steeds met Vivïenne op zijn rug, het verfrissende water in. Hij draaide even grijnzend een rondje, waarna hij haar onverwachts losliet, zodat ze in het water plonsde. ''Zo, jouw straf omdat je mij liet schrikken, militairen moet je niet laten schrikken.'' zei hij grijnzend. ''Tip voor de toekomst.'' grapte hij grinnikend met een twinkeling in zijn heldere blauwgrijze ogen om vervolgens een hand door zijn haar te halen terwijl hij zijn blik kort over het meisje liet glijden.

Viviënne Mandy Kalisha.
Zijn stem liet haar keer op keer weer licht sidderen. Ze wist niet waarom, maar zijn vrij diepe stem met een hees randje klonk als muziek in haar oren. Toen hij in beweging kwam, sloeg ze haar armen strakker om zijn hals. “Ik zal het niet meer doen, soldaatje van me.” Zei ze licht plagerig. Ze keek even opzij en rolde met haar ogen toen ze daar Josh zag staan, wild gebarend naar hen twee. Eigenlijk had ze zin om haar middelvinger op te steken, maar dan zou Aiden het weer merken en ze had niet zoveel zin om aandacht te besteden aan de kleuter. In plaats daarvan legde ze haar kin weer opnieuw op zijn schouder. Toen ze het water tegen haar voeten voelde slaan, sidderde ze opnieuw. Haar blik gleed over de mensen die om hen heen in het water lagen. De nieuwsgierige blikken werden steeds schaarser; ze waren gewend aan Aiden en ze was er maar al te blij mee. Ze vond het drie keer niks als de jongeman als een aapje achter glas werd bekeken. “AID-” Ze was te laat; hij had haar in het water laten vallen. Met een geschrokken gezicht kwam ze weer boven en zette haar voeten weer onder haar lichaam. Enkele seconden later schudde ze grinnikend haar hoofd. “Een beetje dom van me, ik had er niet bij stilgestaan.” Zei ze toen licht schoorvoetend. Dat was behoorlijk dom van haar, ze had nog op het zand kunnen terechtkomen met een overspannen Aiden op zich. Ze schudde kort haar hoofd, hij had zich netjes ingehouden en daar was ze maar al te blij mee. Haar haar was nog nat geweest van de snelle douche die ze die ochtend had uitgevoerd, maar door de zee was het weer door en door nat. Het duizelde nog licht na van het gehobbel op zijn rug. “Je zit minder comfortabel dan een paard, jammer.” Haar mondhoeken krulde zich op tot een geamuseerde lach en ze zette een stap naar hem toe. “Ik had wel graag mijn eigen paard willen hebben.” Ze begon te lachen en schudde kort met haar hoofd. Dat sloeg nergens op. Toen ze klaar was met het gegrinnik legde ze haar hand plat op zijn borstkast en keek hem rustig aan. Ze kwam op haar tenen staan en bracht haar mond naar de zijne. “Of ben je nog van plan om te evolueren in een mooi Arabiertje?” fluisterde ze tegen zijn lippen met een lichte grijns en haar lippen gleden vederlicht over de zijne terwijl ze sprak. Daarna kwam ze weer op haar platte voeten staan en keek hem met evenals twinkelende ogen aan. Ze had hem niet willen kussen, het was maar een grapje. Al hoopte ze nou wel dat hij het niet te serieus nam. Het tintelende gevoel in haar lippen negerend liet ze zich weer in het water vallen en dreef even later weer op haar rug.

'Aiden' Tyler West.
Een kort moment haalde hij zijn gespierde schouders op wanneer ze licht schoorvoetend zei dat het een beetje dom was geweest om hem te laten schrikken. Nou ja, zo een ramp was het nu ook weer niet. ''Geeft niets.'' grinnikte hij lichtjes, vervolgens verscheen er weer een grijns op zijn gezicht. ''Je straf heb je nu toch al gehad.'' grijnsde hij haar toch een tikkeltje plagend toe, waarbij hij haar een heel licht zacht duwtje tegen haar arm gaf. Met dat soort dingen moest hij nog altijd voorzichtig doen, wat voor hem licht en zacht was kon voor anderen nog wel eens iets anders aanvoelen, maar daar was hij nu inmiddels wel een professional in. Toen ze met een geamuseerde lach rond haar mooi gevormde lippen zei dat hij minder comfortabel zat dan een paard grijnsde hij een tikkeltje ondeugend. ''Oh, maar daar kan wel iets aan gedaan worden, wacht maar af.'' grijnsde hij haar grappend toe. Hij kon wel lachen om haar toch ietwat kinderlijke opmerkingen af en toe. Zoals nu ze zei dat ze wel een eigen paard had willen hebben, om vervolgens hoofdschuddend om haar eigen uitspraak te lachen. Hij vond het in ieder geval wel leuk. De hand die ze plat op zijn borstkas legde zorgde ervoor dat hij heel even licht naar adem hapte, al was dat eigenlijk niet eens merkbaar van de buitenkant. Toen haar lippen vederlicht over die van hem streken lieten ze een lichte, maar plezierige tinteling achter op zijn mond. Hij trok zijn wenkbrauwen even op, een grijns stond nog steeds op zijn gezicht, toen ze hem fluisterend vroeg of hij nog van plan was te evalueren, en vervolgens volgde hij haar nauwgezet met zijn blik toen ze zich achterover in het water liet vallen om daarna op haar rug te blijven drijven. De vederlichte aanraking van haar lippen over die van hem hadden voor een enigszins verlangend gevoel komend van zijn kant gezorgd, hij kon er niets aan doen, tenslotte waren de meeste mannen zo, en hij was zelf al helemaal vrij makkelijk uit te dagen op dat gebied, dat was ook al vrij lang zo geweest. Hij moest zeggen dat hij een 'mooi arabiertje' toch niet helemaal de juiste manier van uitdrukken vond, en al helemaal omdat ze het verkleinwoord van arabier had gebruikt. ''Arabiertje? Nou.'' mompelde hij met een glimlachje rond zijn lippen, om haar vervolgens voorzichtig bij haar schouders te pakken en er op een of andere manier voor zorgde dat ze weer stond, en daarna draaide hij haar met nog een simpele beweging om met zijn handen. Zijn handen waren aan de ene kant redelijk ruw, maar aan de andere kant ook weer zacht, evenals zijn aanraking. ''Ik zat meer te denken aan een fries.'' grijnsde hij een tikkeltje uitdagend, zijn ogen straalden hetzelfde uit als zijn stem, en hij liet zijn ene hand die zich eerst op haar schouder had bevonden lichtjes langs haar arm naar beneden glijden.

Viviënne Mandy Kalisha.
“Ohja, vertel?” zei ze grijnzend en keek hem licht grijnzend aan. Ze haalde haar haar uit de knot dat intussen geen knot meer was, waarna ze het maar los liet hangen. Haar mondhoeken gleden omhoog en ze zette een stap naar voren. Het tintelende gevoel in haar lippen verdween eindelijk en ze voelde zich weer wat gemakkelijker tegenover hem. Ze liet haar blik over zijn gezicht glijden en nam zijn bewegingen nauwkeurig op. “Arabieren zijn misschien te sierlijk. Jij bent een krachtpatser. Een Fjord of een Shire is een beter idee in jouw geval.” Zei ze plagerig en opnieuw borrelde het ongemakkelijke gevoel op toen hij haar arm aanraakte. Maar dat ongemakkelijke gevoel maakte plaats voor een warme gloed in haar onderbuik en ze stapte naar hem toe. Ze boog zich opnieuw naar zijn gezicht toe. “Een Fries is ook veel te sierlijk voor je. Jij hebt echt wat robuusters nodig.” Ging ze plagerig verder, al bracht ze nu wel haar lippen op de zijne. Ze grijnsde tegen zijn mond aan en wierp ene blik op zijn gezicht. Boven hen hoorde ze de meeuwen krijsen en ze legde de link met haar moeder die vroeger niks anders deed dan in haar oren te toeteren omdat ze dacht dat ze doof was. Dat was ze niet, ze had gewoon geen zin om naar haar moeder te luisteren. En dat leek haar weer een hele logische reactie voor een kind. Alles wat je moeder zei was duf en fout. Ze streek even over zijn wang voordat ze nog een laatste kus op zijn lippen drukte en weer terug naar het strand liep. Het voelde als verraad naar James toe, maar aan de andere kant wilde ze zich nu meteen weer omdraaien en naar hem toe rennen. Zijn aanwezigheid was de hemel op aarde voor haar.

'Aiden' Tyler West.
Op de een of andere manier was er sowieso al niet veel voor nodig geweest om verliefd op het meisje te worden, maar na die eerste kus staand in de op een constant tempo golvende zee al helemaal niet meer. Voor haar lag het geheel toch net een tikkeltje lastiger dan bij hem, wat hij van te voren niet geweten had. Later had ze hem, op zijn aandringen, toch verteld dat hij zowat de nog levende versie was van haar vorige vriend, die helaas omgekomen was. Het had haar moeite gekost om het hem te vertellen, en daarnaast waren haar gevoelens ook nog eens dubbel geweest. Er was een periode geweest dat hij zich enigszins schuldig had gevoeld over het feit dat hij zo ongeveer een kopie was van hoe James was geweest, al was dat uiteraard volslagen idioot en dat wist hij ook, want hij had van te voren ook niet bepaald hoe hij eruit zou zien. Natuurlijk waren er genoeg punten waarop hij anders was, maar het zou altijd een tikkeltje confronterend blijven voor haar, tenminste dat idee had hij wel. Helaas moest hij toen de week afgelopen was weer vertrekken naar het buitenland, zijn verlof was op en zijn schouder was immers ook genezen. Viviënne was een hele tijd ernstig onzeker geweest over hoe het zou verder gaan, gezien de afstand die zich tussen hen zou bevinden, de weinige tijd die ze met elkaar konden doorbrengen, zeg maar gerust: bijna geen tijd. Uiteindelijk had hij haar beloofd dat hij haar zou schrijven, zo vaak mogelijk, ook al zou het eeuwen duren voordat de brieven met zijn woorden erop geschreven bij haar aan zouden komen. Hij kon wel stellen dat hij tientallen brieven, misschien zou hij de honderd bijna halen, had geschreven. In alle brieven stond wel minstens één maal vermeld hoeveel hij haar miste, hoeveel hij ervoor over zou hebben haar op dat moment te kunnen zien, wat hij zou doen, dat hij haar zou omhelzen en nooit meer zou loslaten, dat hij haar lippen op die van haar zou drukken en ze er nooit meer af zou halen, dat hij haar zo miste dat het pijn deed, en allemaal van dat soort dingen. Zijn collega's, vrienden, buddy's, of hoe je ze ook wilde noemen, verklaarden hem zowat stuk voor stuk allemaal voor gek. Niet gek ook, want de meeste van hen kenden het gevoel niet. Er waren er maar enkelen die thuis een vriendin of een vrouw, misschien zelfs kinderen, hadden zitten, de meesten hadden enkel nog hun ouders en hun vrienden en dat was het dan.

Toen hij op een gegeven moment tijden lang, week in week uit, geen enkel levend teken meer van Viviënne had gehoord, begon hij zich toch enigszins zorgen te maken. Hij had haar zelfs geprobeerd te bellen, wat bijna niet mogelijk was op de plaats waar hij zat, maar zelfs toen kreeg hij geen gehoor. Niets, noppes, nada. Het gekke was dat de tijd meteen stukken langzamer voorbij leek te gaan. Hij had niets meer om naar uit te kijken, en veel minder om voor door te gaan. Of ja, hij kon er nog wel naar uit kijken, maar ergens van binnen wist hij toch wel dat er niets meer ging komen, al bleef de hoop altijd enigszins aanwezig. Zou er iets gebeurd zijn? Nee toch, dan zouden ze hem op zijn minst inlichten, hoopte hij tenminste. Of ze had een ander, maar die mogelijkheid bande hij liever uit zijn gedachten.

Uiteindelijk was dan toch de dag gekomen dat zijn jaar voorbij was, hij en de anderen zouden een maand mogen nadenken of ze zich voor het volgende zouden inschrijven. Hij wist het nog niet. De neiging was groot, uiteraard, maar Viviënne was er ook nog. Maar of hij met haar rekening moest houden wist hij eigenlijk ook niet meer, hij had nog steeds niet veel van haar gehoord, behalve een kort niet zoveel zeggend briefje nadat hij een hele tijd op niets had gewacht. Hij wist dat er iets was, hij was tenslotte ook niet achterlijk, maar wat precies wist hij dan weer niet. Eenmaal terug op het vliegveld gleed zijn blik kort rond. Geen Viviënne. Hoe kon dat nu? Hij wist zeker dat ze de datum waarop hij terug kwam kon dromen, dus vergeten was ze het niet. Nu kon hij zeker wel stellen dat er zich een bezorgd gevoel in zijn lijf genesteld had, wat was dit? Had ze dan misschien toch iemand anders en wilde ze niets meer van hem weten of iets in die richting? Een beetje nerveus op zijn lip bijtend -dat was een soort zenuwachtig tikje wat hij had- verliet hij het vliegveld, en hij nam de bus richting huis. Even later liet hij met een toch wel redelijk diepe zucht zijn spullen in zijn woonkamer uit zijn handen vallen en hij liet kort zijn blik rond glijden, lang geleden alweer. Hij griste zijn telefoon tevoorschijn, om een berichtje naar Viviënne te typen: Waar ben je? X. was alles wat erin stond, heel even liet hij zijn duim boven de knop 'verzenden' hangen, maar vervolgens drukte hij hem in en hoorde hij het geluidje wat de iPhone maakte wanneer het apparaat een bericht had verzonden. Vervolgens haalde hij zijn autosleutels tevoorschijn en liep hij naar buiten, waar hij in zijn pick-up stapte, om die daarna richting de boulevard te sturen. Toen hij daar even later wat rond sjokte, nog steeds had hij geen antwoord van het meisje gehad, werd zijn aandacht plots getrokken naar een stel; een jongen en een meisje. Verrek, dat leek Vivïenne wel. Hij voelde zijn hart een slag overslaan en hij snoof even, het beeld beviel hem alles behalve. Dus toch. Zijn blik had plotseling iets hards en kouds, zijn kaken stonden strak gespannen terwijl hij toch niet kon voorkomen dat hij een beetje woede voelde opborrelen. En ze had hem niet eens wat gezegd. Ze had hem niet eens de mogelijkheid gegeven om haar om te kunnen praten. Nee, gewoon helemaal niets. Goed, hij moest zeggen dat hij haar toch iets hoger en beter had ingeschat, dit had hij haar van te voren niet zien doen.

Viviënne Mandy Kalisha.
Ze zat in een klein cafétje driftig te werken. Vandaag had ze een deadline en ze moest haar column nog iets aanpassen voordat ze het kon versturen. Uit concentratie was ze op haar tong gaan bijten en ze zuchtte opgelucht toen ze de boel eindelijk kon versturen. Ze schrok op toen ze een kus in haar hals voelde, gevolgd door de hese stem van Damian. “Ben je eindelijk klaar?” murmelde hij in haar oor waarna hij twee koppen koffie op het tafeltje zetten en naast haar plaats nam. “Ja, ik heb hem net verzonden.” Zei ze opgelucht en sloot haar laptop af waarna ze hem dichtklapte en in haar tas stopte. Ze was al de hele dag behoorlijk afwezig; het was de dag dat Aiden na een jaar afwezig te zijn weer terug zou keren naar hun kleine dorpje. Van de zenuwen had ze al haar nagels afgebeten en was ze intussen al bezig aan de huid er omheen. “Relax nou Viv.” Klonk de jaloerse stem van haar vriend. Ze rolde met haar ogen. Tuurlijk was hij jaloers, Damian wist heel goed dat ze weer in het katzwijm zou vallen als de brede soldaat voor haar stond. Alleen zou ze er dit keer niks meer mee doen; Damian had haar nodig en Aiden kon heel goed zonder haar. Ze sloot de tas en omsloot het dampende kopje koffie met haar handen. De warmte deed haar even sidderen van genot en ze sloot haar ogen. Ze zou zo kunnen slapen als het kon, zo moe was ze. Het was niet van slapen gekomen vannacht, elke keer als ze haar ogen had gesloten zag ze het gezicht van Aiden voor zich. Het was slopend geweest en uiteindelijk was ze maar een rondje gaan lopen op het strand. “Aarde aan Viviënne.” Ze keek verstoord op en zag hoe Damian haar vragend aankeek. “Nee, niks.” Mompelde ze en verborg haar handen onder haar bovenbenen. Ze liet haar blik over het gezicht van de jongeman naast haar glijden. Damian had een vermoeid gezicht en hij gaapte even. Arme man, hij had waarschijnlijk net zo slecht geslapen als zij had gedaan. Zijn bruine ogen staken af bij zijn blonde haar dat hij geprobeerd had omhoog te krijgen. Het was echter mislukt, want het hing weer in sliertjes langs zijn gezicht. Ze boog zich voorover en drukte een kus op zijn mondhoek. Hij keek verrast op, maar ze gaf hem enkel een lieve lach waarna ze haar koffie opdronk en weer overeind kwam.
Het afgelopen jaar was ontzettend moeilijk voor haar geweest. Elke brief die ze ontving trok de wond weer open en hielp niet echt bij haar gemis. Ze wilde heel graag terug in zijn armen verdwijnen, haar neus in zijn hals drukken en zijn typische geur opsnuiven. Haar handen jeukte om zijn gespierde lichaam aan te raken en ze wilde al het liefs van de wereld in zijn oor fluisteren. Maar die gevoelens waren plots veel minder geworden toen Damian op haar pad was gekomen en haar leven 360 graden had gedraaid. De jongeman was de beste vriend van James geweest en ze had eerst niks van hem willen weten. Totdat Damian haar vertelde dat hij een progressieve spierziekte had en hij al op het laatste deel zat. Hij wilde dolgraag dat er iemand op zijn kleine dochtertje zou passen of eigenlijk als eigen kind zou beschouwen als zijn lichaam het begaf. Ze was eigenlijk uit schuldgevoel bij de jongeman gebleven, maar na enkele weken was er ook liefde in het spel gekomen. Darcy, zijn dochter van 3 jaar was echt een schatje. Haar moeder was overleden bij haar geboorte en nu had ze ook nog een zieke vader. Het leven was oneerlijk.
Ze liep met Damian de boulevard op. Hij begon vanaf de buitenkant er ook steeds slechter uit te zien. Zelfs Darcy kreeg wat door, en dat zei toch wel wat. Ze ademde scherp in als ze dacht wat er binnen enkele weken zou kunnen gebeuren. Haar arm om zijn middel verstevigde iets en ze zuchtte weemoedig uit. Damian kon haar niet meer troosten op de manier die zij nodig had. Ze begon steeds meer te verlangen naar de stevige armen van Aiden en ze was vanochtend bijna naar het vliegveld gegaan. Dat had Damian haar echter verboden; hij dacht dat Aiden haar iets zou aandoen uit woede. Ze had het niet geloofd, maar ze was toch niet gegaan; alles om Damian rustig te houden. Lachend liep ze met hem over de boulevard maar ze stond met een ruk stil toen ze de woorden ‘soldier is back’ weer hoorde. Haar maag draaide om zijn as en ze draaide zich om. Daar stond hij dan, zijn hele lijf strak aangespannen en zijn ogen twinkelde van woede. Ze voelde zich angstig en klein worden terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Damian draaide zich ook om en even later voelde ze de spanning stijgen. Ze voelde het bloed naar haar hoofd stijgen en de neiging om op hem af te rennen was groot. Toch bleef ze genageld aan de grond staan. Hij was het echt..

'Aiden' Tyler West.
''Muil dicht.'' gromde hij op woeste toon richting de waaghalzen die het aandurfden om weer eens te roepen dat 'soldierboy' weer 'home' was. Normaliter reageerde hij totaal niet op dit soort uitdagende opmerkingen, maar nu kon hij het niet hebben. Meestal was het waar ze op hoopten, een mokkende reactie, maar zijn reactie ging net iets verder dan 'mokkend', dus ze hielden daadwerkelijk hun snavel. Normaal had Viviënne altijd een rustgevende, enigszins verzachtende werking op hem gehad, en daar hoefde hij haar enkel maar voor te zien. Dat effect was nu plotsklaps totaal verdwenen, helemaal weg. Het enige wat hij nu voelde was een borrelende woede in zijn lijf, en ja, hij moest toegeven: ook wel jaloezie. Maar -en hij vond helemaal niet snel dat hij ergens recht op had, echt niet- hij vond dat hij haar al het recht toe had in deze situatie, iets anders kon hij er niet van maken. Zijn kaken begonnen zowat zeer te doen van de kracht waarmee hij ze op elkaar geklemd hield, evenals een stijf gevoel wat in zijn schouders kwam opzetten door de spanning die op zijn spieren stond op het moment. Nogmaals snoof hij kort, wanneer zijn ijskoude, harde, blik richting de jongeman naast haar gleed. Oh, hij. Hij wist wie het was, de wereld was op dit soort momenten toch ineens niet zo groot, zeker als je van dezelfde kleine plaats kwam. Hij was niet achterlijk of dom, hij wist heus wel wie de man die naast Viviënne stond was, en alleen dat al stond hem nog minder aan. Dus eerst viel ze voor hem, hij was tenslotte qua uiterlijk een kopie van James, en vervolgens ging ze er met de beste vriend van de jongen waarvan de naam met een J begon vandoor? Lekker dan. Nee, hij kon niet zeggen dat hij dat van haar verwacht had, zeker niet, allesbehalve. Sowieso was hij al redelijk prikkelbaar, eenvoudig te irriteren, makkelijk boos te krijgen, maar nu was de emmer driedubbel overgelopen en was hij echt boos, woest was een betere uitdrukking. Ja, hij was woest en hij moest de neiging om de jongeman aan te vliegen sterk onderdrukken. Hij wilde hem slaan tot hij erbij neerviel, tot alles in zijn lijf pijn deed, tot hij hem zou smeken op te houden, hij kon het niet helpen dat hij daaraan dacht. En op Viviënne was hij uiteraard ook boos, maar anders boos. Misschien nog veel bozer, maar hij deed niet aan het fysiek pijn doen bij meisjes of vrouwen, dat kon je niet maken. Toch voelde hij ook de neiging en de wil, drang, om haar pijn te doen, mentaal. Net zoals zij nu, en de afgelopen tijd, met hem had gedaan. Hij zette enkele passen dichterbij, zijn ogen waren smaller dan normaal, omdat hij ze van boosheid enigszins samengeknepen had, en zijn bewegingen waren strak gespannen. De jongeman -hij probeerde zijn naam te herinneren, oh ja: hij droeg de naam Damian- wierp hij zijn ijskoude blik toe, waar niets anders dan boosheid en pijn in te lezen was. Ja, pijn ja, grote jongens konden ook pijn voelen, al geloofden sommige mensen het niet. ''Dus jij bent de gelukkige.'' bromde hij, afkeuring was duidelijk in zijn stem te horen. Vervolgens liet hij zijn blik tergend langzaam richting het meisje naast hem glijden, om haar vervolgens in zich op te nemen, nog steeds boos maar toch net een minuscuul tikkeltje rustiger. Hij kon niet echt zeggen dat ze er goed uit zag, niet slecht uiteraard, maar anders, een tikkeltje vermoeid ook wel. Ergens had hij wel een vermoeden, de jongeman naast haar zag er namelijk ook slecht uit, qua gezondheid, hij mankeerde iets, dat was duidelijk te zien voor hem. Viviënne leek een stuk kleiner dan dat ze daadwerkelijk was, onzekerheid, een beetje angst, dat was wat ze uitstraalde. Natuurlijk, het zou wel komen doordat hij kwaad was, dan was hij vast weer eens angstaanjagend, niet echt een pluspunt in de meeste gevallen overigens. Het meisje prevelde dat ze moesten praten. Als bij wijze van antwoord schudde hij kort zijn hoofd, alsof hij de woorden weg wilde schudden. ''Je hebt me niet eens geschreven.'' mompelde hij, de boosheid was nog steeds overwegend te horen in zijn stem, maar pijn schemerde ook lichtjes een klein beetje door zijn toon. ''Of gebeld. Je hebt me niet eens de kans gegeven om je van gedachten te laten veranderen. Ik had hierheen kunnen komen, ik had alles kunnen proberen. Had ik daar geen recht op?'' zei hij, licht grommend. Het meisje begon wild met haar hoofd te schudden, hij kon zien dat ze moest vechten tegen haar tranen, en ze zei dat ze het kon uitleggen. Ja, dat was haar geraden, kom maar op met die uitleg. ''Ik zou die uitleg graag horen ja, maar niet nu, niet hier.'' verzuchtte hij, hij voelde de starende en priemende blikken in zijn rug prikken en hij had zin om keihard en ijskoud terug te staren.

Viviënne Mandy Kalisha.
Zijn aanwezigheid was overweldigend. Elke vezel in haar lijf deed zeer en ze wist dat hij de enige was die die pijn kon wegnemen. Hij zou het niet doen, dat wist ze ook wel, maar ze kon het niet laten om het ergens te hopen. Haar hand zocht die van Damian, ze moest ergens steun voelen voordat ze ten aarde zou vallen. Dat was de invloed die Aiden op haar had. Ze werd een lappenpop als hij haar aankeek. Alleen voelde zich ze nu enorm angstig en onzeker, het leek net alsof hij Damian ieder moment tegen de grond kon werken en hem de dood in zou jagen. Ze ademde scherp in toen hij op hen af kwam lopen. Haar lichte ogen gleden over zijn gezicht. Rondom zijn ogen waren wat dunne lijntjes bij gekomen, waarschijnlijk door alle zorgen die hij op een missie droeg. Ze voelde ook een steek van medelijden door haar lichaam schieten toen ze de pijn in zijn stem hoorde. En opeens was daar het schuldgevoel dat met elk woord dat zijn mond verliet groter werd. Ze kneep even in de hand van de jongeman naast zich. “Haal jij Darcy maar op, ik kom straks wel.” Murmelde ze tegen de blonde man naast haar. Haar stem klonk nog redelijk vast, al waren haar bewegingen trillerig toen ze een kus op zijn wang drukte en haar hand om Aiden’s pols sloot. Het kon haar niet zoveel schelen dat hij zich vast los zou rukken, ze moest toch duidelijk maken dat hij met haar mee moest komen. Ze draaide zich om en liep terug naar het café van net. De blikken brandde ondertussen ook op haar rug en daardoor wilde ze nog alleen maar harder huilen. Ze deed het echter niet, het enige wat ze deed was haar rug nog meer rechten en plaatsnemen in de hoek van het rustige café. Haar blik gleed over zijn gezicht toen hij tegenover haar op de stoel ging zitten. “Water, alsjeblieft.” Glimlachte ze naar het jonge meisje dat hen kwam vragen wat ze wilden drinken. Geduldig wachtte ze tot Aiden zijn ding ook had opgenoemd en het meisje vertrok weer. Nu moest ze dus de hele situatie gaan uitleggen. Ze masseerde haar slapen en ze sloot even haar ogen. Waar moest ze beginnen? “Ik was sinds jij uitgezonden was nergens meer heen geweest. Teesha zag me een beetje verwelken en stond erop dat ik naar een enorm feest in haar landhuis ging. Ik wilde niet, maar ze dwong me. Dus ik ben gegaan en daar kwam ik Damian tegen. Hij kende me nog van James en niet veel later waren we verwikkeld in een goed gesprek over James en zijn ziekte. Toen bleek dat hij iemand zocht die hij langzaam in zijn leven wilde trekken zodat Darcy, zijn dochtertje, aan iemand kon wennen die voor haar kon zorgen als hij overleed.” Ze hapte even naar adem, de woorden waren als een waterval uit haar mond gerold. Met een glimlach verwelkomde ze het jonge meisje weer die twee glazen op het tafeltje zetten. Ze nam een slok en zuchtte kort voordat ze haar verhaal vervolgde. “Ik besefte dat ik die persoon wilde zijn. Mijn leven stond een beetje stil en met hen kwam het weer langzaam op gang, maar jouw brieven bleven komen. Ik kon het niet. Ik zou er alles aan doen om weer terug bij jou te komen, maar dat kon ik niet maken tegenover Damian en Darcy. Ze hebben mij nodig, Aid. Jij kan zonder mij.” Haar stem begon licht te trillen en ze keek naar haar handen die in haar schoot lagen om niet te gaan huilen. Het mislukte, de tranen biggelden over haar wangen en ze zuchtte kort. Ze veegde ze weer weg en rechtte zich weer op. “Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik houd zoveel van je, al zijn we misschien maar drie weken bij elkaar geweest, dat het zeer doet. Je stem zou me al overgehaald hebben om het allemaal niet te doen. Mijn hart wilt ook niks liever dan bij jou te zijn, maar ik kan het niet. Ik moet er voor Darcy zijn.” Ze zuchtte zacht en dronk haar glas op. Damian wist hoe ze over Aiden dacht en hij vond het vast maar niks dat ze hier met hem zat. Ze balde een vuist. “Het leven is niet eerlijk.” Fluisterde ze voordat ze haar gezicht in haar handen begroef en zacht begon te huilen. Het slaapgebrek en al deze emoties werden haar veel te veel. Haar ademhaling schoot de lucht in en haar snikken werden een tikkeltje luider en oncontroleerbaar. Ze schudde zacht haar hoofd. Het was haar niet gegund. Ze werd verliefd op een jongen die drie jaar later zou overlijden, vervolgens op een militair die binnen een week weg moest en die ze daarna nog twee weekenden had gezien en als laatste was ze gedwongen om van een man te houden die op sterven lag. Het werd haar verdomme gewoon teveel, waarom snapte niemand dat nou?

'Aiden' Tyler West.
Hij moest de bijna overheersende neiging om zijn arm hard los te rukken onderdrukken toen het meisje hem bij zijn arm pakte om hem vervolgens mee te nemen het cafeetje in. ''Biertje alsjeblieft.'' bromde hij bars en zonder te glimlachen naar het meisje wat de bestelling kwam ophalen, een beetje alcohol kon er wel in op het moment. En misschien zou hij er vanavond wel nog een heleboel meer, te veel om een beetje preciezer te zijn, erin gieten. Dat was eigenlijk wel waar hij behoefte aan had op het moment, en misschien zou hij er wel stomme dingen van gaan doen. So what, hij had nu toch niemand meer om rekening mee te houden, dus wat hield hem tegen? Niets. Met tegenzin hoorde hij haar verklaring aan, het was een beetje een soort sprookjesverhaal, over een zieke man en dan is daar plots zijn reddende engel. Hij kon niet helpen dat hij het een beetje vond klinken alsof zij de enige was die het vervelend had gevonden dat hij er niet was, alsof alleen haar leven had stilgestaan. Hij wilde haar dat niet verwijten, maar eigenlijk deed hij het toch. Het was namelijk heus niet het geval dat hij het prima vond dat hij er niet was geweest, en hij had haar geschreven omdat zij dat graag had gewild, maar vervolgens had hij plotseling van het ene op het andere moment geen antwoord meer gekregen, dat was nogal, zacht uitgedrukt, frustrerend geweest. Binnen een record tempo had hij zijn biertje op, terwijl hij haar verklaring nog enigszins aan het nagaan en verwerken was in zijn hoofd. Nog steeds een tikkeltje gefrustreerd tikte hij met zijn vingers op de houten tafel, in een vast ritme. Toen het meisje begon te huilen schudde hij even zijn hoofd, hij kon slecht tegen huilende meisjes, heel slecht eigenlijk. Hij stond enigszins moeizaam van zijn wat stijve spieren door de spanning die er de hele tijd op gestaan had op, en liep naar de andere kant van de tafel, om de huilende Viviënne vervolgens overeind te trekken en in zijn armen te sluiten. ''Niet huilen, oke. Ik wil niet dat je huilt. Het is goed.'' mompelde hij wat zachtjes. Na een tijdje, toen haar ademhaling weer wat op orde was, liet hij haar los en glimlachte hij eventjes, om vervolgens weer te gaan zitten. Er was een vraag die hij wilde stellen, maar waarschijnlijk lag die toch enigszins gevoelig, het was niet bepaald een lekker onderwerp om over te spreken of iets dergelijks. Toch besloot hij de vraag te stellen, hij moest immers íets te weten komen. ''Hoe lang heeft hij nog?'' vroeg hij dus, de vraag kwam een klein beetje moeilijk zijn mond uit. Wanneer ze dat had verteld vond hij het tijd om zijn laatste vraag te stellen. ''Wil je hem aan me voorstellen?'' vroeg hij met een moeizaam glimlachje. Vervolgens verscheen er iets op zijn gezicht wat misschien met een beetje fantasie als een heel klein grijnsje gezien kon worden. ''Ik moet natuurlijk wel zien dat je in goede handen bent. Of in dit geval is hij waarschijnlijk in goede handen bij jou, maar goed.'' glimlachte hij lichtjes.

Viviënne Mandy Kalisha.
De tranen stroomde onafgebroken over haar wangen en ze had erg veel moeite om zich uiteindelijk weer groot te maken. Ze veegde de laatste tranen weg, waarna ze ontdekte dat het kleine beetje make up dat ze droeg helemaal uitgelopen was. Zachtjes schudde ze met haar hoofd, ze zag er vast niet uit. Het had als een warm bad gevoeld toen hij haar in zijn armen nam, maar de kou die zich om haar en haar hart sloot toen hij zich terug trok was des te groter en ze verlangde weer enorm om in de veilige wereld terug te komen die hij voor haar creëerde door enkel en alleen zijn gespierde armen om haar tengere lijf te slaan. Ze nam een slok van haar water en ze haalde diep adem voordat ze weer begon te praten. Haar stem trilde nog wat na, maar ze had het weer redelijk onder de controle. “Dat durven ze niet te zeggen, maar ze denken aan enkele weken.” Haar liefde voor de man met de ziekte was puur familieliefde, ze verlangde niet naar Damian zoals ze wel naar Aiden had gedaan en nog steeds. Ze had de neiging om hem aan te raken, terwijl dat bij Damian altijd ver weg bleef. Het vloekte met haar voel over de loyaliteit die ze aan Aiden had gegeven, al had ze die nu ook wel geschend. “Maar dat zeiden ze een half jaar geleden ook, dus ik weet het niet meer. Mijn gevoel zegt dat het niet lang meer zal duren en dan heb ik de zorg voor Darcy.” Er brak een waterige glimlach door op haar slanke gezicht toen ze dacht aan het kleine dametje dat altijd precies wist wat ze wilde en niet. Ze keek op toen ze een kinderlijke stem hoorde. “Als je het over de duivel hebt.” Ze had gelijk, enkele seconden later had Darcy zich op haar schoot gewerkt en keek ze met grote ogen naar de vreemde man aan de andere kant van de tafel. “Darc, dat is nou Aiden. Die man waar je ik over verteld heb.” Tuurlijk had ze het over hem gehad tegen de kleine dame die ze ondertussen als eigen kind beschouwde. “Soldaawt?” mompelde ze vrolijk en ze gleed weer van haar schoot af om met een boog naar Aiden te hobbelen. Ze stak haar mollige armpjes uit om opgetild te worden en een gevoel van liefde en warmte overweldigde haar lichaam. “Waar is papa?” vroeg ze toen en ze keek op toen Darcy naar de bar wees. Daar zag ze Damian zitten en ze slikte kort. In het troebele licht van de bar zag de man er nog veel slechter uit met zijn ingevallen wangen, magere lijf en vlassige haar. Ze zuchtte zacht en keek weer naar het tweetal voor zich. Darcy vond het te lang duren en werkte zich op de schoot van Aiden. “Tada!” zei ze triomfantelijk en ze schudde kort met haar hoofd van het lachen waardoor haar bruine krulletjes vrolijk heen en weer danste. Ze voelde zich echt al een soort moeder want ze smolt bij alle kleine dingetjes die het vrolijke kind uitvoerde. “Dat heb je al goed voor elkaar, dame.” Zei ze glimlachend en ze bestelde nog een appelsap. “Ze lijkt je te mogen.” Mompelde ze tegen Aiden.

'Aiden' Tyler West.
Met haar betraande wangen en uitgelopen make-up zag de jonge vrouw voor hem er nog kleiner uit dan dat ze daadwerkelijk was, echt als een meisje dat net in de keiharde wereld terecht was gekomen en niet meer wist wat ze ermee aanmoest. De drang om haar weer in zijn armen te sluiten moest hij onderdrukken, dat was zijn taak niet meer nu. Hij was niet zo 'afpakkerig' ingesteld, hij bleef af van wat 'van anderen was', dus -hoe moeilijk dan ook- in dit geval ook. Enkele weken. galmden de woorden, die Viviënne zojuist had uitgesproken als antwoord op zijn vraag, nog na in zijn hoofd. Goh, dat was niet zo lang. Maar je wist het maar nooit, dit soort dingen waren zo onzeker, zo kwetsbaar als porselein, er viel geen pijl op te trekken. ''Sorry.'' verontschuldigde hij zich voor het stellen van zijn vraag terwijl zijn blik even langzaam over het slanke gezicht van de vrouw voor haar gleed, aangezien hij zag dat het moeilijk was voor haar om er over te spreken. Ze had het over Darcy, dat moest het dochtertje van Damian zijn dan. Enkele seconden later had het kleine meisje zich op de schoot van Viviënne gewerkt. Ze staarde hem met grote ongelovige ogen aan, vervolgens veranderde de blik in haar ogen van nieuwsgierig naar vrolijk en mompelde het meisje iets wat met een beetje fantasie wel 'soldaat' moest zijn. Hij grinnikte even zachtjes. ''Yep, dat ben ik.'' zei hij, om vervolgens met een licht grijnsje naar het meisje te zwaaien. ''Pas maar op hoor.'' zei hij het volgende moment een klein tikkeltje plagend. Hij was goed met kinderen, heel goed zelfs, al was het enige nadeel dat hij af en toe iets heftiger kon reageren dan dat hij eigenlijk ingepland had staan, maar dat wist hij goed onder controle te houden in de buurt van de kleine wezentjes. Toch wilde hij, ondanks het feit dat hij kinderen hartstikke leuk vond, geen kinderen. Niet zolang hij in het leger zat in ieder geval. Hij was van mening dat een kind gewoon veilig een leuk leven moest leiden met zowel vader als moeder, en niet samen met zijn of haar moeder in onzekerheid moest wachten op een vader die ergens in een ver land soldaatje aan het spelen was. Het ontging hem, in gedachten verzonken, helemaal dat het meisje met haar armpjes uitgestoken stond om opgetild te worden, maar het kind leek het niet erg te vinden want enkele seconden later had ze zich al op zijn schoot gewerkt, triomfantelijk lachend. ''Zo, zo, jij hebt zeker niet zoveel geduld, of wel?'' lachte hij, terwijl hij een van de bruine plukjes haar lichtjes door zijn vingers liet glijden. Hij glimlachte even toen Viviënne mompelde dat het meisje hem leek te mogen. ''Dat is maar goed ook.'' grapte hij even, om vervolgens zijn aandacht weer op Darcy te richten. ''En, hoe oud ben jij?'' vroeg hij glimlachend, terwijl hij toekeek hoe het meisje nadacht en vervolgens met enige moeite het juiste aantal vingers op stak, om aan te geven hoe oud ze was. ''Echt waar? Dan ben jij al een hele grote meid zeker?'' antwoordde hij met gespeelde verbazing en een grijns op zijn gezicht.

Viviënne Mandy Kalisha.
Ze keek met een lichte lach naar het fiere dametje dat het reuze naar haar zin had bij Aiden. Dit had ze niet verwacht; dat hij zo goed met kleintjes was. Al was het misschien nog best logisch met zijn zachtaardige karakter en ietwat ouderwetse gedachtes. “En wat is er over een week?” vroeg ze glimlachend aan het licht getinte meisje. “Verjaawrdawg vwan Viv ewn ikkuh!” zei ze enthousiast en klapte in haar handjes. De magere glimlach op haar gezicht werd een stukje breder en gemeender en ze kwam iets rechterop zitten toen de appelsap werd gebracht met het gewenste rietje. Ze schoof het glas naar voren. “Je hoeft alleen het rietje vast te houden. Als ze die zelf moet vasthouden knijpt ze hem dicht en is ze verbaasd dat er niks uitkomt.” Ze knikte even naar Aiden en kwam overeind. “Ik ga even bij papa kijken, Darc.” Ze drukte een kus op het bruine krullende haar van het kleine meisje voordat ze zich naar de bar begaf en naast de ziekige man ging zitten. Het korte gesprek dat volgde was wat gespannen en ze voelde zich wat ongemakkelijk tegenover Damian nu ze wist dat Aiden op enkele meters van hen af zaten. Ze belde een taxi voor Damian en bracht hem naar buiten. Daarna liep ze terug naar het tweetal. “Darc, vanavond slaap je bij mij. Goed?” Ze had haar zin nog niet afgemaakt of Darcy begon enthousiast te giechelen. Het glas appelsap was leeg en ze ging op de bovenbenen van Aiden staan waarna ze zich omdraaide zodat ze hem aan kon kijken. “Soldwaawt mwee?” brabbelde ze enthousiast tegen Aiden en keek geconcentreerd naar zijn gemilimeterde haar waarna ze haar handje erover heen liet glijden. “Sowldaawt gewn hwaar?!” Ze klonk wat verontwaardigd. Iedereen had toch haar, waarom had deze gekke man het dan niet? Ze leek het niet te begrijpen. “Aiden heeft heel mooi haar, maar alle soldaten hebben geen haar, dat heb ik toch verteld?” Ze tilde het peutertje op en keek naar Aiden. “Nwou ewn.” Ze schudde kort haar hoofd. Darcy was ontzettend koppig, het ging nergens over. “Ga je mee?” Haar stem was wat onzeker en misschien was ze dat ook wel; zijn respect voor haar was gedaald en ze voelde zich wat ongemakkelijk tegenover hem. Ze was immers maar een kleine dame en hij torende zonder enige moeite boven haar uit, zowel in de hoogte als in de breedte. Het kleine meisje in haar armen hielp ook niet echt mee, die leek haar nieuwe superheld in Aiden gevonden te hebben. Ze zou niet zonder Aiden vertrekken en als ze het niet gewoon had gevraagd waren er genante situaties ontstaan. “Mee mee!” kirde Darcy en stak haar handjes uit naar Aiden. Het was een man die wel met haar kon stoeien en rennen, dat kon Damian allang niet meer en Darc leek het te missen. Ze was echt een mannenkind, vrouwen stootte ze het liefst zoveel mogelijk af. “Je hoeft niet natuurlijk. Ze gaat over ene uur weer slapen..”

'Aiden' Tyler West.
Hij kon niet helpen dat hij moest grinniken toen het meisje dat op zijn schoot zat enthousiast maar bijna onverstaanbaar zei dat Viviënne en zij volgende week jarig waren. ''Echt waar? Hoe oud worden jullie dan?'' vroeg hij met een toch nog steeds enigszins zuinige glimlach op zijn gezicht. Hij kon natuurlijk ook wel raden hoe oud Darcy zou worden aangezien ze zojuist had verteld hoe oud ze op dit moment was, en het was uiteraard vanzelfsprekend dat hij heus wel wist hoe oud Viviënne zou worden, dat soort dingen vergat je niet, tenminste; hij niet. Hij knikte even ietwat kort toen Viv het glas naar hen toe schoof en de instructie gaf enkel het rietje vast te houden met de bijbehorende reden. Misschien deed hij ietwat afstandelijk, of kortaf misschien, maar dat zou onbewust zijn, ook al zou het zeer waarschijnlijk niet zo gek zijn. Uiteraard volgde hij de instructie op en hield hij lichtjes met zijn ruwe vingers het rietje vast, terwijl het kleine meisje de appelsap begon te drinken. Hij richtte zijn blik kort iets op, om Viviënne -die richting Damian liep- te volgen met zijn blik. Ondertussen had het meisje het glas appelsap al leeg, en begon ongeduldig aan hem te zitten. ''Weet je wat? Ik weet een spelletje.'' zei hij met een glimlachje. Met een grijns op zijn gezicht liet hij het meisje op zijn bovenbenen hobbelen alsof ze op een paard aan het rijden was, waarbij hij het bijbehorende beroemde liedje zong: ''Een herenpaard een herenpaard, een herenpaard gaat zo! Een damespaard een damespaard, een damespaard gaat zo! Een cir-cus-paard een cir-cus-paard, een cir-cus-paard gaat zo! Een boerenknol, een boerenknol, een boerenknol gaat zo! Oh oh, gat in de weg!'' Om vervolgens bij het laatste regeltje het meisje tussen zijn benen door te laten vallen en precies op tijd weer op te vangen en terug op zijn schoot te zetten. Darcy schaterde het -uiteraard, zoals elk klein kind bij dit spelletje- uit van het lachen. Toen Viv, wanneer ze weer terug was, het meisje meedeelde dat ze vandaag bij haar sliep, en Darcy brabbelend aan hem vroeg of hij mij ging glimlachte hij even lichtjes, schaars. “Ik eh- weet niet of dat-‘’ begon hij zijn zin, die halverwege onderbroken werd door het meisje dat aan zijn shirt begon te trekken en opnieuw maar ditmaal iets dwingender brabbelde dat hij mee moest gaan. Eigenlijk was hij van plan om vanavond te zuipen tot hij erbij neerviel, en tientallen stomme dingen te gaan doen met meiden die hij totaal niet kende, om dat vervolgens de volgende ochtend totaal vergeten te zijn door de hoeveelheid alcohol die hij op gehad zou hebben. Zijn blik gleed kort over Darcy heen, en op een of andere manier kon hij het absoluut niet over zijn hart verkrijgen om het kleine meisje teleur te stellen door niet mee te gaan. Welja, daar ging zijn plan dan. “Okay dan, ik ga wel mee met deze dame.” Zei hij glimlachend terwijl hij de uitstekende handjes pakte van het kleine meisje dat op zijn bovenbenen stond. Vervolgens pakte hij, zachtaardig weliswaar, het meisje beet en gooide haar met gemak een klein stukje de lucht in, een actie waar moeders altijd van gruwelde omdat ze bang waren dat hun kinderen vervolgens op de grond zouden vallen, om haar vervolgens weer op te vangen en op de grond te zetten. “Laat mij maar eens zien waar jij slaapt.’’ Glimlachte hij en hij richtte zijn blik even iets omhoog om Viviënne een kleine lichte glimlach toe te schenken.

hi ha ho ik had geen zin om in te loggen nu heet ik xourlittleinfinity wauw

Viviënne Mandy Kalisha.
Ze vroeg om het bonnetje en tilde Darcy op het tafeltje. “Blijf even staan.” Murmelde ze tegen het kleine meisje en tilde haar jasje van de derde stoel en trok haar deze aan. Darcy begon een liedje van een of andere kinderserie te zingen en zijzelf moest even lachen. “Wat ben je toch een liefje.” Murmelde ze in het donkere, krullende haar van de peuter. Ze ritste het jasje dicht en deed haar schoentjes nog even goed voordat ze haar op de grond neerzette en de tafel even afveegde. Daarna trok ze haar eigen jas aan en betaalde de ober met een kleine glimlach. Ze slikte even toen Tyler zijn lange benen onder zijn lichaam zette en overeind kwam. Ze was even vergeten hoe groot hij eigenlijk was. Darcy vond het maar leuk, want ze moest haast springen om zijn hand te bemachtigen. “Darc, je moet papa nog welterusten wensen.” Ze begeleidde het kleintje door de drukke zaak naar haar zieke vader waar ze haar optilde zodat Darcy Damian een dikke natte zoen op zijn wang kon drukken. Volgens haar deed Darcy het er gewoon om om zoveel mogelijk slijm te produceren bij een zoen. Ze drukte een kus op de andere wang van Damian. “Pas op jezelf alsjeblieft.” Mompelde ze in zijn oor en liep daarna terug met Darcy naar Tyler die ze Darcy overhandigde. De acties van hem met Darcy vond zij niet eng, eerder zoet en vertederend. Ze liep voor hen de zaak uit, de boulevard op. Nu Tyler Darcy in zijn armen had leek iedereen zijn mond te houden. Darcy was immers een bekend gezicht in het kleine stadje en als zij Tyler kende was het goed ofzo. Ze snapte niet zo goed waar alle ophef voor nodig was. “Weet je nog waar de auto staat Darc?” Ze moest even lachen toen het meisje heftig knikte en naar de enorme parkeerplaats wees. Het leek haar nogal logisch dat Damian de auto daar had achtergelaten. Ze volgde Tyler de parkeerplaats op en tot haar grote opluchting zag ze de enorme truck al snel staan. “Zou je haar vast willen maken? Ik kom er niet zo makkelijk bij..” Damian had al zijn hele leven zo’n truck geweest en nu hij op sterven lag vond hij het een goede reden om er eindelijk een te kopen. Om ‘haar en Darcy goed achter te laten’ had hij gezegd. Ze opende de truck en kwam met enige moeite op de stoel terecht. Daar draaide ze zich een kwartslag om om te kijken hoe Tyler Darcy wat onhandig insnoerde in haar zitje. “Perfect.” Zei ze voorzichtig glimlachend en toen Tyler in de gordel en al in de stoel zat zette ze de truck aan en reed de parkeerplek af. De aanwezigheid van Tyler maakte de ruimte in de auto benauwend en ze deed het raampje open voor wat frisse lucht. “Ga je weer terug?” haar stem klonk alsof haar keel dichtgeknepen werd. Ze reed naar het landgoed. Damian had veel te veel geld uitgegeven aan huisvesting, auto’s en personeel. Het was te absurd voor woorden, maar de zieke man wilde het graag. “Zeg maar niks, het was niet mijn idee.” Murmelde ze en sprong uit de truck. Daarna wachtte ze tot Tyler Darcy had losgemaakt en liep met hen naar binnen. De immense hal zei al wat over de grootte van het huis en ze schaamde zich een beetje voor het grote contrast van haar leefruimte met voordat hij wegging en nu. Ze maakte het jasje van Darcy open terwijl ze nog in Tyler’s armen hing en trok haar schoentjes los. “Wil je wat drinken?”

’Aiden’ Tyler West.
Nadat Darcy hen zogenaamd de weg had gewezen richting de truck, liet hij zijn blik langzaamaan over de auto glijden. Hij kon een zachte grinnik niet onderdrukken, aangezien het voertuig immens groot was, zeker voor een klein en smal figuur als Viviënne. Zelfs voor hem zou de truck al enigszins groot geweest zijn, laat staan hoe de auto eruit zag in combinatie met Viv, die echt klein van stuk was. “Het is vast en zeker niet in je opgekomen hoe de combinatie van jou met deze auto eruit ziet?’’ grinnikte hij, ergens in die grinnik was een licht plagende ondertoon te herkennen. Wanneer Viviënne vroeg of hij Darcy vast kon maken in haar stoeltje omdat zij er niet bij kon, knikte hij. “Zie je, er zitten nadelen aan dit formaat auto.’’ zei hij, met een schaarse grijns op zijn gezicht, terwijl hij het kleine meisje op een ietwat onhandige manier in haar stoeltje vastmaakte. Ja, hij was van nature goed met kinderen, maar alle bijbehorende dingen konden wellicht nog ietwat soepeler verlopen. Kinderzitjes stonden bovenaan zijn lijst van ondingen, hij had dat gedoe met die kleine gordeltjes altijd al vreselijk onhandig gevonden. Combineer dat met het feit dat hij zowat maar eens in het jaar in contact kwam met zo’n stoeltje, en het was ergens wel begrijpelijk dat hij daarmee enigszins stuntelde.  Toen hij het meisje eindelijk fatsoenlijk vast had gemaakt in haar gordel, plofte hij neer op de bijrijdersstoel. Hij grinnikte even bij het gezicht van Viviënne op de stoel achter het reusachtige stuur. “Veroorzaak geen ongelukken met deze monsterlijk grote auto s’il vous plaït.’’ vermeldde hij er glimlachend bij. Terwijl ze richting huis begonnen te rijden tikte hij met zijn vingers een ritme op zijn eigen bovenbenen. Nu ze zich hier zo naast elkaar bevonden in de auto, die daardoor toch ineens een stuk kleiner leek, hing er toch een duidelijke spanning tussen hen beiden. Dat werd nog eens even bevestigd door het feit dat dat Viv het raampje een stuk open deed. Hij was een tikkeltje afgeleid naar buiten aan het staren, waardoor de vraag die Viviënne stelde een tikkeltje verlaat tot hem doordrong. Ging hij terug? Ja. Of niet. Hij wist het niet. Waarschijnlijk wel. Normaal gezien was het geen dilemma geweest, ze hadden namelijk de afspraak gemaakt dat afgelopen jaar zijn laatste jaar geweest zou zijn. Hij was echt van plan zich aan die afspraak te houden, maar nu was de situatie toch drastisch veranderd. Hij haalde kort zijn schouders op. “Waarschijnlijk.’’ antwoordde hij eerst. “Was natuurlijk niet het originele plan, dus ik moet nog nadenken.’’ vervolgde hij toen, hij kon het niet helpen dat er ergens in zijn stem een verwijtende toon rondzwierf, al was dat niet zijn bedoeling geweest. Toen hij vanuit zijn ooghoek de uitdrukking op het gezicht van Viv zag verstrakken, verontschuldigde hij zich toch: “Sorry, zo had ik het niet moeten zeggen.’’ Gelukkig was op dat moment de autorit voorbij, aangezien ze het landgoed opreden. Zijn kaak verstrakte een tikkeltje door het grote contrast tussen de manier waar en waarop ze nu leefde, en de manier die het voorheen was geweest, toen ze nog samen waren. Geld was het probleem niet, in ieder geval. Toen hij zijn mond opendeed om iets te zeggen, hoorde hij Viviënne al zeggen dat het niet haar idee was dus dat hij zijn mond maar moest houden, en hij klemde dus zijn kaken weer op elkaar, om vervolgens uit de truck te stappen. Hij haalde Darcy weer uit haar stoeltje, losmaken ging toch een stuk soepeler dat het vastmaken. Eenmaal binnen liet hij zijn blik rond glijden door het immense huis. Dáár had ze het in ieder geval niet slecht mee getroffen. Toen er aan hem gevraagd werd of hij iets wilde drinken keek hij om naar Viviënne, die in dit enorme huis nog kleiner en kwetsbaarder leek dan dat ze er normaal uitzag. ‘Vroeger’, toen ze elkaar net hadden leren kennen, was haar uitdrukking heel anders, veel minder kwetsbaar dan dat ze er nu uitzag, maar wellicht was hij de oorzaak daarvan. “Een biertje alsjeblieft.’’ Antwoordde hij. Over het algemeen had hij nooit de drang naar alcohol meer gehad, afgezien van lang geleden, maar vandaag kon hij het niet echt helpen.

Viviënne Mandy Kalisha.
Ze nam Darcy over uit zijn armen en liep naar de keuken. “Voor deze ene keer Darc.” Zei ze zacht tegen het meisje toen ze haar op het keukeneiland zette zodat ze haar schoenen uit kon doen en haar jasje van haar lijfje kon trekken. “Wil je appelsap?” vroeg ze en een zachte, heldere lach ontsnapte uit haar keel toen Darcy bijna begon te kwijlen bij het woord ‘appelsap’. Ze zette haar weer op de grond en ruimde haar spullen op in de hal. “Oke, een biertje, appelsap en wat wil ik? Laten we een rosé doen.” Mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze weer terug naar de keuken liep. Ze dankte god op haar blote knieën dat de keuken zo groot was en ze niet in de straal van 3 meter rondom Tyler hoefde te staan. Zijn aanwezigheid verwarde haar en als ze verward was deed ze rare dingen. Haar gevoelens zouden een loopje met haar nemen en wat er dan zou gebeuren ging over haar eigen grenzen. Ze deed er alles aan het niet zo ver te laten komen. Dus om dat te vermijden bleef ze op gepaste afstand en zette het biertje op het aanrecht om vervolgens de appelsap en rosé in te schenken. Ze draaide de dop op het flesje van Darcy en overhandigde het haar. “Ga maar tv kijken, liefje. We komen zo.” Ze streek door haar donkere haar en zette haar glas rosé op het keukeneiland. “Ben je niet nieuwsgierig naar dit leven?” Ze wees om zich heen. ”En nu niet zeggen dat je weet hoe het is. Je hebt het alleen geproefd toen je te jong was om maar ook iets te beseffen. Het leven nu is anders, West.” Ze nam een slok van haar rosé en keek naar Tyler die aan de andere kant van het keukeneiland stond. “Genoeg dorpjes om je te settelen, waar ze je niet kennen. Waar er vast mensen zijn die bereid zijn van je te houden. Je kunt niet eeuwig dit land dienen.” Haar keel voelde droog en een tweede slok gleed al snel door haar ruwe keel. Ze liet haar blik over zijn gezicht glijden en glimlachte kort. Hij was amper veranderd, afgezien wat fijne lijntjes bij zijn ogen. Het ouder worden stond hem goed, dat kon ze hem niet nageven. Ze voelde hoe de alcohol de scherpe randjes van haar gevoelens haalde. Eigenlijk dronk ze nooit alcohol, zeker niet nu ze de verantwoordelijkheid over Darcy. Daarom sloeg dit simpele glaasje rosé al zo hard zijn slag. “Laten we naar de veranda gaan.” Daar kon ze Darcy nog goed zien en horen, maar was het andersom moeilijker. Ze draaide zich om op haar hakken en liep door twee grote openslaande deuren naar de eikenhouten veranda. Het zonnetje was al iets gezakt en met haar laatste warme stralen streelde ze haar huid. Er trok een rilling van tevredenheid door haar lichaam en ze draaide zich om naar Tyler. “Ik vraag me ook af hoe langer haar je zou staan.” Voor ze het wist had ze die ene stap gezet om de afstand tussen hen te overbruggen en had ze haar linkerhand door zijn korte haar laten gaan. Het tintelde onder haar handpalm en ze glimlachte even. “Hoeft het niet meer zo kort als eerst?” vroeg ze zich af en dacht terug aan de eerste keer dat hij na een jaar terugkwam. Zijn haar had hij gemilimeterd en ze had hem wel kunnen wurgen. Zijn prachtige haar, in één keer eraf. Het had even geduurd voordat ze hem dat had vergeven. Ze kriebelde even over zijn haar voordat ze haar hand terugtrok en het laatste restje rosé uit haar glas opdronk. Daarna liep ze richting de balustrade van de veranda en legde haar onderarmen en ellebogen erop. “Weet je dat ik dit allemaal met jou had willen hebben?” Ze sprak zachtjes, maar wel duidelijk. “Een peuter voor de tv, een heerlijk huis en deze avonden. Dit had van ons moeten zijn als je klaar was.” Ze liet haar blik op de omgeving hangen terwijl ze hoorde hoe hij langzaam dichterbij kwam. “En ik weet dat ik het zelf heb verpest, maar ik had het zo graag gewild. Zo graag.” Fluisterde ze en gek genoeg voelde ze geen tranen, al sloeg het verdriet haar wel om het hart.

’Aiden’ Tyler West die dus nog steeds Aiden heet lalala.
De woorden die ze uitsprak zweefden wat door zijn hoofd, zonder dat ze direct tot hem doordrongen. Ben je niet nieuwsgierig naar dit leven, naar deze wereld? Nee. Ja. Nee, wat was er voor hem naast het dienen van het land? Jong was hij al het leger in gegaan, en dat deed hij nu nog. Niet dat hij nu oud was, zeker niet, maar hij had nooit anders gedaan, wat was er dan nog? Er was niets meer wat hem trok, zelf Viviënne niet, want zij koos een andere weg dan die met hem. Dat kon hij haar natuurlijk niet verwijten, het risico komt met het vak, je kunt niet van iemand verwachten jaar in jaar uit te wachten. Echt nieuwsgierig was hij dus niet, maar nu Viv de woorden had uitgesproken prikkelden ze wel iets, ergens van binnen. Hoe zou het zijn? Maar dan volgde meteen het stemmetje weer; Je hebt hier niets, je hebt niets om voor te stoppen. Ergens anders settelen? Genoeg mensen die vast van je kunnen houden? Je hebt niemand anders. Dit werk is wat je hóórt te doen. Hij richtte zijn blik naar beneden, en liet hem rustten op zijn grove, maar ergens toch ook fijne handen, die weer rustig op het keukenblad lagen. “Ik kan niet stoppen, Viv. Ik heb niemand anders. Dit is wat ik doe, wat ik hoor te doen. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig, maar ik kan niet stoppen, het kan niet.’’  Mompelde hij dan uiteindelijk, als antwoord. Ja, nu hij het zo uitsprak begon hij zichzelf al bijna te geloven, dat dit was waar hij voor bestemd was, dat er niets anders meer was, nu niet meer. Als het nou voor haar was, maar dat uitzicht was er ook niet meer. Geen verwijten maken nu. sprak hij zichzelf vervolgens toe in zijn hoofd. Hij voelde hoe de spieren in zijn lijf strak gespannen stonden na hetgeen wat hij zojuist had gezegd, en toen hij dat besefte liet hij de spanning weer wegvloeien. Vervolgens volgde hij Viviënne met rustige stappen naar de eikenhouten veranda. De warme stralen zonlicht kusten haar huid en dat maakte haar alsmaar mooier, en dat aanzicht toverde een lichte glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk was hij hier nieuwsgierig naar, welke oen zou dat niet zijn? Maar hij moest bekennen; hij was nieuwsgierig naar het leven mét haar, niet zonder. Terwijl hij nog in gedachten verzonken was, had Viviënne zich omgedraaid, iets gezegd over zijn haar, en streek ze er met haar hand doorheen. Hij kon een licht verbaasde blik dan ook niet compleet verbergen. Haar stap in zijn richting waarmee ze de constant grote afstand tussen hen had overbrugd zorgde voor een soort elektrische lading in de ruimte tussen hen, een soort aantrekkingskracht die hij vanaf het moment dat hij haar had ontmoet had gevoeld wanneer hij haar in het vizier kreeg. Hij ademde even in, om vervolgens antwoord te geven op haar vraag of zijn haar niet meer zo kort hoefde. “Nee, de regels zijn versoepeld.’’ Mompelde hij, nog iets onder de indruk van haar plotselinge aanraking, en het effect wat daarop volgde, hetgeen wat hij al zo lang niet meer ervaren had. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij terugdacht aan het verleden, specifiek aan het moment dat zijn haar eraf moest. Hij had het toen expres niet aan haar gezegd, omdat hij haar reactie al had voorspeld, ze zou er alles aan gedaan hebben om het te voorkomen, maar het moest. “Weet je nog toen het er net af was?’’ grinnikte hij. “Je was bóós.’’ grijnsde hij er dan achteraan. Hij had haar reactie toen wel grappig gevonden, en hij had haar daar ook zeker nog een tijdje mee geplaagd. Toen ze zich richting de balustrade begaf en daar vervolgens bleef staan, al leunend op haar ellebogen, volgde hij haar met zijn blik, om vanaf waar hij stond haar woorden aan te horen. Daarna liep hij opnieuw met rustige stappen naar haar toe, om haar vervolgens met een lichte aanraking van haar hand op haar zij om te draaien. Daar was het gevoel weer, de tinteling, de aantrekkingskracht. Haar reactie op zijn aanraking was niet terugtrekkend, dus zijn hand bleef daar. “Ik had dit ook gewild, maar soms loopt het niet zoals we willen.’’ Antwoordde hij zacht. Hij voelde ergens hoe de alcohol, al was het niet onwijs veel, een beetje controle ging overnemen over zijn daden, niet geheel, maar het speelde wel een rol. Voor het eerst sinds tijden zochten zijn ogen haar blik, om die vervolgens even vast te houden. Opnieuw was daar die tinteling. Dit gaat fout. besefte hij zich wel ergens, maar er was geen cel in zijn lijf dat daarom gaf. “Waarschijnlijk ga ik hier spijt van krijgen, maar dit moet ik minstens een keer gedaan hebben.’’ fluisterde hij, en vervolgens ontmoetten hun lippen elkaar, eerst heel lichtjes, daarna overtuigender. Nu hij dit deed merkte hij eigenlijk pas écht hoeveel hij haar gemist had, en eigenlijk mistte op het moment.



oh lord ik ben het posten echt zwaar verleerd lol this is so bad

Viviënne Mandy Kalisha.
"Je hebt je vader, Tyler. Genoeg reden om te blijven, of niet soms?" murmelde ze. Zijn aanwezigheid achter haar lichaam ontnam haar de aandacht. Voor een minuut kon ze niet meer helder nadenken en ze had het liefst even afstand van hem genomen om even normaal te ademen. Zijn hand op haar heup verbrak al haar verwarde gedachtegangen en ze glimlachte kort toen ze omdraaide. "Spijt? Ken je da-" Haar woorden werden ontnomen door zijn lippen die de hare raakte. Haar hand gleed wat zoekend over zijn bovenlijf, maar eindigde vastbesloten in zijn hals. Haar vingertoppen gleden langs zijn haar en ze glimlachte zacht tegen zijn lippen toen hij opeens leek te beseffen wat hij aan het doen was. Ze dirigeerde haar andere hand naar zijn borstkas en liet hem daar liggen. Geen van hen stopte er mee, wat erin resulteerde dat ze zich wel moest terugtrekken omdat ze in ademnood kwam. Ze haalde haar hand van zijn borst en legde deze op de balustrade van de veranda. "Spijt, West?" Ze lachte eindelijk een gemeend lachje, zonder dat er een spoortje van nervositeit in te vinden was. "Probeer het eens, een leven hier. Met ons?" probeerde ze en duwde zichzelf weer overeind, strak tegen zijn lichaam omdat er niet zoveel ruimte was tussen Tyler en de rand achter haar.
Ze was zichzelf opeens weer heel erg bewust van zichzelf en hoe ze eruit zag. Haar blik gleed vlug over zijn gezicht of hij het eigenlijk wel besefte. Tot haar grote opluchting bleek hij er niet mee bezig te zijn, waardoor ze nog een ontspannen kusje achterliet op zijn onderlip voordat ze onder zijn arm doorliep naar de keuken. Daar zette ze haar kopje op het aanrecht en liep door naar de woonkamer waar ze Darcy van de grond plukte en terugliep naar de keuken. "Zullen we vanavond pannenkoeken gaan bakken? Of poffertjes?" Ze keek het kleine meisje verwachtingsvol aan. "Poffeltjes!" kirde ze en klapte enthousiast in haar handjes. Ze leek haar vader niet eens te missen, wat haar aan de ene kant zeer deed, maar aan de andere kant ook weer geruststelde. Als Damian zometeen echt doodging, hoefde ze zich in elk geval geen zorgen te maken om hoe Darcy zich er doorheen worstelde. "Wist jij dat Tyler heeeeeel goed is in poffertjes maken? Hij is een echte koning." De kleine oogjes van het meisje begonnen te glimmen en ze keek naar de gestalte die inmiddels in de deuropening stond. Ze glimlachte naar Tyler. "Of bak jij geen poffertjes voor een heel lief meisje?" zei ze chanterend en woelde door het krullerige haar van Darcy.